குளிர்காலம்

முகில் கூடிய 

மந்த வானம்.

மங்கிய ஒளியில் 

மங்கலான பகல்கள்.

அசைவிற்குக் கூட 

காற்றில்லை

ஆனால் குளிருக்கு ஒன்றும் 

குறைவில்லை.

கதிரவனையும், காற்றையும் 

காணாமல் தவிக்கும் 

பிரம்மாண்ட மலைகளுக்கு ஆதரவாய், 

இயற்கை இறங்கிவந்து

மூடுபனியைப் போர்த்தி அரவணைக்கிறது.

காயும் வெயிலும்  

பெய்யும் மழையும்  

வீசும் காற்றும் 

மக்களுக்குப் போதுமென்று, 

குளிரையும் குதூகலத்தையும்

இணைத்து இறைக்க 

இதோ வந்துவிட்டது 

கூதிர்காலம்.

#

ஏ பனியே!

நீ கனிந்து 

நுனிப்புல் மேய்வதும், 

உனது தொனியால், 

புல் குனிந்து நாணுவதும், 

நாள்தோறும் நாங்கள் கண்டு

ரசிக்கும் ரம்மியக் காட்சியாகிவிட்டது!

பச்சை மலைகளை 

பால் மலைகளாக்குகிறாய்.

பல சமயம் 

கண்ணுக்கே தெரியாதவண்ணம் 

மாயமாக்குகிறாய்.   

#

சூரியனைச் சில வாரமாக

வீரியமாய் பார்க்காத 

ஆகாயத்தின் ஆற்றாமையா? 

அதனால்     

வான்வெளி விசும்புகிறதா?  

அதுதான்  

பனித்துளியாய் பெய்கிறதா? 

அந்த வேதனைத் துளிகளா 

மனிதர்களை மகிழ்விக்கிறது?

இதுதான் இயற்கையிடமிருந்து நாம் 

கற்க வேண்டிய பாடமோ?

இல்லை இல்லை. 

இது என் க்ரூர கற்பனையாகவே 

இருக்க முடியும்.

நம்மை மகிழ்விப்பதே  

பனியின் பணியாக இருக்க வேண்டும். 

பனியும் அதன் பணியை 

மகிழ்வாகத்தான் செய்து கொண்டிருக்க வேண்டும்.

#

ஏ பனியே!

உன்னை ரசிக்கத்தானே

மொட்டை மாடியில் நான் நடக்கிறேன். 

ஆனால் என் தலைக்குள் 

நீராய் இறங்கி   

நீயும் நடக்கிறாயே!

இதென்ன போட்டியா?  

இரண்டு மாதம் தானே இருப்பாய் என 

போர்த்திக் கொண்டு தூங்காமல் 

அதிகாலையில் உன்னை ஆராதிக்க முயல்கிறேன்.

ஆனால் நீயோ என் கை விரல்களை உறைய வைக்கிறாய்.

இது நியாயமா?

தீபாவளி இனிப்புகள் காலியாக ஆக

மனதுக்குள் சங்கடம் வருமே 😆!

அதுபோல இன்னும் ஓரிரு மாதங்களில்

நீ சென்றுவிடுவாய் என்றுணர்ந்தே

காலத்தை வீணாக்காமல் 

உன்னைப் பருக பார்க்கிறேன்.

என்னைத் துன்புறுத்தாமல் 

உன்னை ரசிக்கவிடு.

#

மேகக்கூட்டமும் 

பனிமூட்டமும் 

குளிரும் 

சிலிர்ப்பும் 

இலேசான நடுக்கமும்

கூட்டும்

குளிர்காலத்தின் மீதுள்ள  

நம் காதலை!

ஏ பனிக்காலமே!

பகல்களை இன்னும் வெளிர விடு! 

பால்போல மாற்றிவிடு!  

Rocket Boys

 

The Stars, Sun, Moon, Planets, Galaxies, Black hole, Meteors, Meteroits everything was a fascination to me since my school days. Sleeping at nights in the terrace is so common in the 90s and obviously we used to stare at the stars on those occassions. Those days, I used to think that I am going to be a scientist.🙄   

Recently after the successful Chandrayaan 3 launch, the fascination got revived, and made me (all of us, of course) know more about the project. Interest started with knowing more about Chandrayaan and ended up (?!) with watching Rocket Boys. 😁

I knew about the series since its first season, but never tried to watch it. Like I said earlier, after Chandrayaan 3’s success, as my love to space science got revived, I (with my daughter) started watching the series. I have always heard of Homi Bhaba and Vikram Sarabhai, but never tried to know more about them. I wouldn’t even recognise their faces in pictures. As we were contemporaries with the legend A.P.J. Kalam, I knew (and read) about him more than the other two.

This series of two seasons is an excellent way to know more about Homi Bhaba and Vikram Sarabhai. The nuclear and space research starts in India at least a decade before our independence and so is the series.   

We were very excited to see the brilliant, the bold, the charismatic, and the swag’gy Homi and a similar, but a cool and attractive Vikram. I always believe that when such true characters and stories are being told in celluloid, then 95% of it must be true. So I really hope the real Homi be a charmer and Vikram a calmer.  

I really wonder how many years the Government took just to give permission to build a bomb. Apart from economical issue, Pandit Nehru thinks if it is ethical. He is cautious that is should not go against humanity.

I am shocked to know about how the World leaders are constantly monitoring and trying to stop us from nuclear bomb inventions. It was very thrilling to watch how we escape from their envy eyes and do the secret Pokhran test.      

In every important final stage, be it nuclear reactor test by Homi, first rocket launch by Vikram or the first nuclear bomb test by Kalaam, everything struggles at the final stage. But our scientists attempt and succeeds in them.   

We indeed feel patriotic throughout the series, but we can feel an extra ounce of proud when we hear Sir. C.V. Raman and Dr. A.P.J. Abdul kalam speak in Tamil a bit 😇. And of course, while watching the King maker, Kamarajar on screen.    

My research usually starts 😬 when I finished watching such real-life based series or movies. My curiosity to check the reality becomes high in such things 😂. You can understand my curiocity, if I say an example. Can you believe that I researched internet and tried to know if really Mahavir Singh Phogot got only "chorion"s and not "chora"s. So, I am a very strict officer in that sense 😂.

I was in awe, when I read Wikipedia about both the scientists. "How much" they have studied, researched and invented various things in Physics. Both were brilliant and patriotic fellows with unstoppable dreams and vision. It is very very unfortunate that we lost such great minds so early.

I even saw a glimpses of interviews of Vikram’s daughter and she says her dad was always cool and calm. I saw few videos of real Homi and Vikram. The conspiracy around Homi’s death is real but not proven. We have no doubt the main characters including Mrinalini. But the other characters like Crow, Pipsy, Kamla, Raza and Mathur must also be real characters. Just the percentage of reality may differ.   

Kudos to the producer and director of the series. It was indeed a story to be told on a celluloid. The actors have chosen very aptly and they have acted so well. I have always liked Jim Sarabh and I became a fan after this series. Iswak Singh is handsome. Don't miss the series. Everyone must watch it.   

சிக்கு புக்கு சிக்கு புக்கு ரயிலே...மெட்றாஸ் டயரீஸ்

 

"அம்மா, என்னைப் பத்திரமா அழைச்சிட்டு போய்டுவியா?" என்று இரவு தூங்கப் போகும்முன் கவலை தோய்ந்த முகத்தோடு மகள் என்னிடம் கேட்டாள். அடுத்த நாள் விடிகாலை அவளும் நானும் "மட்டும்" ரயிலில் சென்னைக்குப் போகிறோம். ஏற்கனவே சில முறை, கோவிட்'டிற்கு முன் நாங்கள் இப்படிச் சென்றிருந்தாலும் (அப்போது அவள் குழந்தை), அவளுக்கு நினைவு தெரிந்து, இதுதான் முதன்முறை. அவளைப் பார்க்கப் பாவமாகத்தான் இருந்தது. இதுவே வேறு ஏதாவது சமயம் என்றால் "ஏண்டி என்னைப் பார்த்தா எப்பிடி தெரியுது உனக்கு? நானும் ரெண்டு டிகிரி படிச்சு கிட்டத்தட்ட 20 வருஷமா ஆபிஸ் வேலை செய்துட்டு தான் இருக்கேன். என்ன... 12 வருஷமா உனக்காகத்தான் வீட்லையே இருந்து ஆபிஸ் வேலை, வீட்டு வேலை, உனக்கு எல்லாமுமா இருந்து செய்யறேன். என்னைப் பார்த்து bla bla bla" என்று கேட்டிருப்பேன். அவளும் "போதும் மா, ஆரம்பிக்காதே" என்று கும்பிடு போட்டிருப்பா. ஆனால் இம்முறை குழந்தை நிஜமாகவே பீதியில் இருப்பதுபோல தோன்றியதால், "try பண்றேன் டி" என்று பொறுப்பாகச் சொல்லி வைத்தேன்.

அடுத்த நாள் மகள் பயந்தது போலவே நடந்தது. கர்மாவும் தன் வேலையைக் காட்டியது.

குடும்பத்தோடு எங்காவது செல்கையில், parking வசதி இல்லாத சில இடங்களில், நாங்கள் குறிப்பிட்ட இடத்தில் இறங்கிவிட, எங்கேயோ ஓரிடத்தில் car'ஐ park செய்துவிட்டு, வியர்க்க விறுவிறுக்க நடந்து வருவார் கணவர். இதனை உள்ளுக்குள் ரசித்ததுண்டு. இப்படி ரசித்ததற்குத் தான் கர்மா வேலை செய்தது என்று நினைக்கிறேன்.

ரயில் நிலையம் நெருங்க நெருங்க, traffic நிறைந்து, நாங்கள் station' ல்  இறங்கும்போது சரியாக 15 நிமிடம்தான் இருந்தது. Car'ஐ நிறுத்த இடம் இல்லாததால், நாங்களே வண்டி பார்த்து ஏற வேண்டிய சூழ்நிலை. மூன்று லக்கேஜ்'களை தள்ளிக்கொண்டும், படிகளில் தூக்கிக்கொண்டும், platform எண்ணைப் பார்த்து, வண்டியை நெருங்கினால், மர்ஃபியின் விதிப் படி, எங்கள் coach கடைசியில்தான் இருந்தது. ஓடாத குறைதான். "அம்மா, முடியலைம்மா" என்ற மகளைப் பார்த்து "இந்த காலத்து குழந்தைங்க...bla bla bla"ன்னு திட்டக் கூட முடியாம, "வந்துடுச்சி வா" என்று பக்கத்துக்கு coach' ல் ஏறி, ரயிலுக்குளேயே நடந்து, எங்கள் இருக்கையில் அமர்கையில் 3 நிமிடம் இருந்தது ரயில் புறப்பட.

 "டிங் டிங் டிங் யாத்ரீகண் க்ருபயா தியான் தேன்..." என்னும் குரலை சில வருடங்கள் கழித்துக் கேட்க ஆவலாக இருந்தேன். ஆனால் விறுவிறு என்று ஓடாத குறையாக வந்ததால், என் மூச்சு சத்தம் மட்டுமே எனக்கு கேட்டதுல, அந்த குரலை மிஸ் செய்துட்டேன்.       

Train கிளம்பிக் கொஞ்ச நேரத்துலே குறட்டை சத்தம் சொயின்...சொயின் ன்னு  கேட்க ஆரம்பித்தது. அக்கம்பக்கத்துலேர்ந்துதான் எங்கிருந்தோ வருகிறது. "என்னடா இது breakfast சாப்பிட்ட பிறகு தூங்கினா கூட பரவாயில்லயே"ன்னு எனக்குள்ள இருந்த தாய்மை கவலைப் பட்டது. கஷ்டப் பட்டு அந்த சத்தத்தைத் தவிர்க்க பார்த்தேன். ரொம்ப நேரம் கழிச்சுதான் தெரிஞ்சுது AC coach' ச்சோட sliding door சத்தம் அதுன்னு. அனாவசியமா சிலபேரைச் சந்தேகப்பட்டு, சாப்பிடாம தூங்கறாங்களேன்னு ஆதங்கப்பட்டு, emotion waste ஆனதுதான் மிச்சம்.

 Train சாப்பாடு எனக்கு ஒத்து வராதுன்னு இட்லி, தயிர் சாதம்ன்னு கட்டிட்டு போயிட்டேன். என் சாப்பாடு அவளுக்கு ஒத்து வராதுன்னு, trainல வாங்கி சாப்பிட்டா மகள். Tiffin பாதி சாப்பிட்டுட்டு, ஒரு சோறு பதம்னு train lunch வேணாமுன்னுட்டா. ஆனாலும் கட்லட் & சமோசா’க்கு ஒரு benefit of doubt கொடுத்தா. ஆனா வாரிசு & துணிவு மாதிரி ரெண்டும் அவளை ஏமாத்திடுச்சி.

 ரயில் சிநேகமெல்லாம் இப்போ இல்லைங்க. எல்லோரும் மொபைலும் air-pod’ டுமாக Busyயாக இருக்கிறார்கள். நல்ல வேளையாக அந்த கண்ணாடி ஜன்னல் screenஐ வெயிலுக்கு தேவையானாற்போல் மூடி/திறந்து விடும்போது, முன் சீட்டிலிருந்து ஒண்ணும் ஆட்சேபணை வரவில்லை. ஆனால் phone charge பண்ற switch'க்குதான் லைட்டா ஒரு உரிமைப் போராட்டம் எல்லோரிடத்திலும்.

 “AC coach’ ங்குறதால ட்ரெயினோட தடக்-தடக் சத்தமே கேக்கல” ன்னு மக கிட்ட சொன்னா "இதுல கூடவாம்மா nostalgiaவ தேடுவ"ன்னு சலிச்சிக்கிட்டா. "இந்த காலத்து குழந்தைங்க...bla bla bla"ன்னு நான் சொல்றத கேக்காம ear phone மாட்டிகிட்டு அரிஜித் சிங் பாட்டு கேட்க ஆரம்பிச்சிட்டா.

 அப்பாடா இன்னும் குறைந்தது ஒரு மணி நேரம் என்கிட்டே "சென்னை எப்ப வரும்"ன்னு கேக்கமாட்டா என்று என் மொபைலை எடுத்தேன். ஒவ்வொரு ott லையும் ஒவ்வொரு படம் டவுன்லோட் செஞ்சி வெச்சாலும், எதையுமே பார்க்க விருப்பம் இல்லாம போச்சு. சரி, தூங்கலாமுன்னு பாத்தா, இடது வலதுன்னு ரெண்டு பக்கமும், தலை சாய்ந்துக்க வசதிப்படாமல், நாமதான் நடுநிலையாச்சேன்னு திடீர்னு தோண, food tray ல சாய்ந்து கொஞ்ச நேரம் தூங்கினேன். அப்படி இப்படின்னு ஒருவழியா சென்னை போய் சேர்ந்தோம்.  

 சொந்த ஊருக்கே விருந்தாளி மாதிரி (ஒரு சோக வயலின் இசை மனசுல ஓடவிடுங்க) போயிட்டு வர்றதெல்லாம் கடினமான அனுபவம்தான். இருந்தாலும் அம்மா வீடு, உறவினர்கள், நண்பர்கள் என்று சந்தித்ததில் மகிழ்ச்சி. எங்க ஊரு, எங்க ஏரியா, பீச், கோயில், நான் படித்த பள்ளி, ஜன நெரிசலான கடை வீதிகள், தி நகர் platform கடைகள் என்று மகளுக்கு காட்டியதில் மகிழ்ச்சி. இருந்தாலும்  திருவல்லிக்கேணியில் நாள் முழுக்க கழிக்கும் ஆசை இந்த முறையும் நிறைவேறவில்லை. சென்னை புத்தகக் கண்காட்சி நான் அங்கு இருந்த போது இருந்திருக்கலாமேன்னு தோன்றியது. ஆக மொத்தம் ஒரு வார சென்னைப் பயணம் ஓடியே போச்சு.

திரும்பி கோவை வந்தவுடன் "உன்னை பத்திரமா கூட்டி வந்து சேர்த்துட்டேனா" என்றேன் மகளிடம். RRR ஆஸ்கார் விருது அவளுக்கே கெடச்ச மாதிரி சந்தோஷபட்டா. எங்க ஊரிலிருந்து அவ ஊருக்கு வந்துட்டாளாமாம்.